Powoli.

Nasze przeszłość to bardzo rozsądny pretekst do stawiania sobie na drodze. Już to wiesz, wykonujesz pracę. Uwalniasz się od przeszłych historii, które Ci nie służą. Idziesz do przodu z ekscytacją.

Jednak w tym procesie coraz trudniej ignorować osamotnienie. Udawać przed samą sobą, że to czego doświadczasz, to same przyjemne stany. Może się cofnąć, żeby tego nie czuć?

Żeby się dobrze poznać, czasem trzeba pobyć ze swoim smutkiem, gniewem, żalem. Przeżyć żałobę po tym, co zdecydowałaś się zostawić i dopiero wyruszyć dalej.

I idziesz dalej. Z ekscytacją robisz miejsce na siebie, coraz bardziej autentyczną, swobodną. Czyli jaką? Jaka jesteś bez tych wszystkich historii, które definiowały Cię przez lata?

Zaczynasz gubić się w pytaniach: Jaka jestem? Czego potrzebuję? Czego pragnę? Z czym w sobie nie chcę się mierzyć?  Próbujesz wymyślać z głowy. Umysł podsuwa Ci kolejne odpowiedzi, powodując zamieszanie.

Żeby się dobrze poznać, czasem trzeba zadziałać: spróbować, sprawdzić, doświadczyć. Tu zaczyna się przestrzeń na odkrywanie i rozpoznawanie siebie. Z przerwą na oddech i czasem na rozprowadzenie nowej wiedzy.

Powoli to najszybsza droga.

Autorka wpisu: Ewa Kowalska-Janusz